Dag 2 - Onmoeting met Bax & Amadoe

Dag twee starten we om een uur of zes. Want ondanks ons mooie moskietennet is Ingrid gestoken. Malariamuggen? Geen idee (en ja, de pillen slikken we goed). Nog even verder slapen en dan tijd voor het ontbijt. Na het ontbijt gaat we naar de meeting van de reisorganisatie.

Aldaar wordt ons gedurende 2 uur verteld hoe we om moeten gaan met opdringerige Gambianen. Er zijn twee soorten. De ene spreekt je aan met 'do you remember me?'. Als je er twijfelend op reageert spelen ze hier handig op in. De andere groep zijn heel direct en willen gelijk van alles weten en van je hebben. De oplossing voor groep 1 is: kijk naar de man van top tot teen en zeg: 'I don't, next time I know and I'll never forget'. Dan druipen ze vanzelf af. Voor de tweede groep geldt een andere afwimpelmethode. Namelijk 99% van de mannen het Lamin. Dan zeg je gewoon: 'now we now each other, we have another friend already called Lamin and he helps us'. Dan ben je daar ook gelijk vanaf.

Financieel gezien lijkt het soms net of je monopoly speelt. 1 euro is nameljik 36 dalasi. Althans, als je het goed doet want de wisselkoersen kunnen ook maar zo 35 of 34 zijn.

Na de meeting krijgen we nog een telefoonnummer aangeboden van een gids en meerdere tours. Echter, wij nemen contact op met Bax. We hebben zijn naam gekregen van Jan en Ylonga (contactpersonen uit Nederland die hier een tweetal scholen hebben gebouwd). We spreken met hem af bij de poort van het hotel. Keurig op tijd staat hij te wachten en al snel blijkt dat hij behoorlijk goed Nederlands kan. Hij is al eens zes weken voor de stichting in Nederland geweest.

We gaan met hem aan een rustig tafeltje zitten en al snel blijkt dat hij naast de stichting ook werkt als gids. We laten hem weten dat wij graag kleine dorpjes, weeshuizen, scholen en lokale marktjes willen bezoeken. Hij reageert enthousiast en gaat met zijn vriend Amadoe een programma voor ons vaststellen.

Met z'n 3en lopen we richting het centrum. Onderweg eten we een bijzonder stuk fruit. Het heeft de vorm van een sinaasappel, de kleur van een citroen en de smaak van een frisse grapefruit. Tevens kopen we vijf kleine banaantjes (ongeveer 1/3 van de bananen die wij kennen). We kunnen nu opvallend rustig rondlopen, maar dat komt puur omdat Bax naast ons loopt. We lopen nog even over de lokale markt en zien Ramata weer. We geven haar zoontje van 2 jaar twee kleine autootjes, waar het mannetje gelijk enthousiast mee zit te spelen. Een mooi moment. We eten samen een hapje en gaan daarna terug naar het hotel. Daar wordt de auto van Bax (een oude Amsterdam-Dakar challance car) gerepareerd. Helaas niet tijdig genoeg, waardoor wij zelf een taxi pakken naar 'Les Amis de Gambia' (een weeshuis). Dit komt omdat de monteur overal onderweg stopt waar hij een pechgeval tegenkomt, dus je weet nooit wanneer je aan de beurt bent. Een typisch geval van GMT. Wat wij kennen als een normale tijdsaanduiding, kennen zij als Gambia Maybe Time. Met andere woorden je maakt een afspraak, maar dit kan altijd een ander tijdstip worden.

De auto van Bax is een kleine jeep. De achterkant is open en heeft twee bankjes. Voorin zitten twee zitplaatsen. Daar bovenop is plaats voor de bagage.

Het weeshuis dus.. Mat een gammele mercedes zijn we daar aangekomen. Bij elke keer schakelen denk je dat de auto uitvalt. De ramen gaan open met een soort steeksleutel, die je in moet drukken en vervolgens moet ronddraaien om het raam open te kijken. Van Marloes hadden we begrepen dat het vrij afgeschermd en luxe was. Geen woord van gelogen. Eenmaal binnen de afgeschermde poorten (de chauffeur knalt namelijk eerst met de voorkant tegen de muur) nemen we een kijkje in en om het weeshuis. Hier wonen 14 kinderen (er is plaats voor 40). De jongsten zijn een broer en zus (tweeling) van acht maanden. Hun moeder is overleden bij de geboorte en de vader kan niet voor ze zorgen. In het weeshuis ontbreekt het ze aan niets. Er is volop speelgoed, kleurrijke en beschilderde muren en goed meubiliair. Vergelijkbaar als in Nederland, er staan zelfs Ikea bedden. De kinderen zien er gezond uit. Toch is dit contrast met de wereld erbuiten in onze ogen veel te groot.

De mooiste momenten beleven we met de kinderen zelf. Als we ze optillen en zij zich aan ons vastklampen of simpelweg hun kleine handjes in die van ons wringen zodat ze samen met ons kunnen rondlopen. Donkere ogen die je vertederd aankijken en een voorzichtige glimlach die je tegemoet komt. Gevolgd door de kinderen laten ze ook het buitenverblijf zien. Hier verbouwen bananen en mango's. Daarnaast hebben ze eigen stroom- en watervoorzieningen (waaronder zonnepanelen). Een wasmachine, televisie met DVD speler, een mooie keuken etc. Aan niets ontbreekt het. We hadden speelgoed bij ons, maar besloten dat we dit niet hier wilden achterlaten. Domweg omdat de kinderen hier alles al hebben en we de komende dagen veel meer armoede zullen gaan zien. Op die plekken kunnen ze het speelgoed veel beter waarderen en waarschijnlijk beter gebruiken.

Op de terugweg passeert de president. Hij of zijn gasten rijden dagelijks meerdere malen over de hoofdweg, waarbij alles wordt afgezet door het leger en met scheurende auto's met sirene's de belangrijke mensen worden vervoerd.

In dit gebied rondom Kololi, Fajara en Senegambia zit veel toerisme. Grote resorts, veel restaurantjes etc. Het echte leven van The Gambia bevindt zich echter niet in dit gebied. Daarom gaan we de komende drie dagen met Bax en Amadoe The Real Gambia bekijken. Dat betekent: volksstammen, kleine dorpjes, overnachtingen tussen de lokale bevolking, grote markten waar alles te koop is, diverse scholen etc. Een avontuurlijke tour, waar we onwijs veel zullen gaan zien.

In de avond nemen we afscheid van Bax en Amadoe en we spreken voor de volgende ochtend om tien uur af. Samen gaan we een hapje eten en bereiden ons voor op de komende dagen.

Overigens, ook heel handig: we hebben geen kabel voor de fotocamera bij ons, waardoor we geen foto's kunnen plaatsen. Die komen uiteraard als we terug zijn in Nederland weer met een link op deze site te staan!

De komende drie dagen zijn we waarschijnlijk niet in de gelegenheid om op Internet te gaan, dus we hopen zondagavond of maandag weer een bericht te plaatsen.