Dag 3 - Vertrek 3-daagse tour

De wekker gaat vandaag om half negen. We beginnen met het pakken van de spullen voor de 3-daagse tour. Ook nemen we wat speelgoed mee om onderweg uit te kunnen delen. Na het ontbijt checken we nog even of we alles hebben en lopen daarna richting de uitgang van het hotel waar we opgehaald zouden worden. We gaan rustig op een muurtje zitten en worden vergezeld door een ezel. Na een kwartier besluiten we te bellen met de vraag hoe laat ze er ongeveer zijn. Ze geven aan dat ze er binnen een kwartier zijn. Door de reisleiding hier waren we namelijk gewaarschuwd voor soortgelijke situaties waarbij de tour betaald werd en vervolgens niemand op kwam dagen om je op te halen. In ons geval natuurlijk anders omdat we al met de heren hadden gesproken en we door Nederlandse mensen getipt waren over hen. Binnen een kwartier stonden ze er dan ook en konden we na een gezellige ontmoeting instappen in de Nissan Patrol voor drie leuke dagen.

We moeten nog wat euro's wisselen en krijgen de vraag of we onze paspoorts bij ons hebben. Nee, dat hebben we niet. Dus gaan we terug naar het hotel om ze op te halen. Een klein half uurtje later rijden we Kololi uit, op weg naar The 'real' Gambia. Het echte leven.

Binnen een uur komen we langs een visserdorpje, waarbij we vragen of we kunnen stoppen om rond te kijken. Al snel worden we een loods binnen gebracht waarbij we uitleg krijgen over hoe ze de vis roken. Het ruikt heel sterk naar vis gemengd met een houtskool vuurlucht. De vis ligt dicht tegen elkaar aan en wordt op die manier gerookt. We mogen ook wat proeven en het smaakte onverwacht goed. Lopende door het dorpje worden we veelvuldig aangesproken, waarschijnlijk omdat er zelden toeristen stoppen. Bij de zee aangekomen worden we overdwelmd door een vreemde geur. We worden erop gewezen dat er een rat wordt geslacht en dat ze graag willen dat wij daar even bij blijven kijken. Een rare gewaarwording.

Bij de zee spelen veel kinderen, ook helpen ze met de vis uit de netten halen. Daarnaast zijn er veel kraampjes waar ook eten wordt verkocht. Veel mensen zitten samen en praten met elkaar. Het is soms lastig om foto's te maken, omdat het zoals eerder verteld is, niet altijd op prijs wordt gesteld.

We lopen richting de auto en zien ineens een groot aantal koelkasten staan. Rond vijf uur komen de boten terug van zee en wordt de vis in de koelkasten bewaard. 's Avonds komen er mensen uit allerlei dorpen om de verse vis te kopen. Nu zul je denken, dat is een goede manier om alles vers te houden. Maar niets is minder waar. De koelkasten staan in de brandende zon en zijn niet eens aangesloten op het elektra. Maar goed, het gaat om het idee.. Bij dit vissersdorp wordt ook veel gerookte vis in houten kistjes verpakt voor transport naar andere landen. Voornamelijk landen die geen kust/zee hebben.

Na dit dorp reizen we verder naar Freetown. Al snel houdt de asfaltweg op en rijden we over rode zandwegen. Zodra er iemand passeert stuift het zand omhoog, waardoor je binnen no time onder de rode stof zit. Zo lijk je aan het eind van de dag meer op een zandbak, dan op een mens.

Aangekomen in Freetown bezoeken we de school die Nice to be Nice heeft opgezet. Dit is een stichting uit Nederland, waar wij contact mee hebben gehad. We worden door een leraar rond geleid op de school. Er zijn twee klaslokalen en een kantoor. Per klaslokaal krijgen 40 kinderen les. Er zijn zo'n 500 kinderen in het dorp. Er is dus nooit genoeg plek voor alle kinderen. Freetown is tevens de woonplaats van Amadoe (en naar later blijkt zijn 4 vrouwen, waarbij zijn 5e uit Engeland binnenkort overkomt, en 6 kinderen en 1 op komst). Bij de school is ook een keuken, omdat ze vinden dat de kinderen met honger niet goed kunnen opletten en zodoende onvoldoende leren. Er is ook een waterput bij de school. Es is dus genoeg water, alleen geen handpomp aanezig waardoor ze het water moeilijk omhoog kunnen krijgen. Hierdoor kunnen ze ook de gewenste groentetuin niet onderhouden. We geven wat speelgoed en laten wat spullen achter.

Vervolgens krijgen we van een lerares een rondleiding in Freetown. Zij draagt achterop haar rug een kindje, op een manier zoals alle vrouwen hun kleine kinderen dragen. Gewikkeld in een doek die op de borst en buik wordt vastgeknoopt. Zodra de doek wordt losgeknoopt weet het kind dat het zich moet vasthouden / vastklampen aan de rug. Inmiddels heeft het tafereel zich al een keer of 25 voorgedaan en tot onze verbazing is het nog altijd goed gegaan. Onderweg delen we balonnen uit aan alle kinderen. Inmiddels lopen er tientallen kinderen in onze buurt. Ook moeders steken hun hand uit om een balon te kunnen bemachtignen. Het is een bijzondere ervaring. Freetown is een klein dorpje. De huizen zijn gebouwd van een soort stenen die van zand worden gemaakt. Om de huizen staat een soort van schuiting gemaakt van bladeren.

Na het bezoek rijden we door naar Tendaba Camp. Hier overnachten we. De weg is erg ongelijkmatig. Door de vele hobbels is het lastig om normaal te blijven zitten. Ook merken we dat lege flessen erg gewild zijn en die geven we dan onderweg ook aan (meestal de kleinere) kinderen. We stoppen om water te halen, omdat de 2 flessen er al doorheen gaan. Door de warmte zitten we in een beschut restaurant. Een meisje haalt water en we besluiten dat maar te nemen, omdat we anders ook niets krijgen. Het is ongezuiverd water, wat smaakt naar zand en in kleine zakjes zit. Op het moment dat we verder gaan blijkt de auto niet meer te starten. Dat is dus een probleem. Bax loopt naar een dorpje dichtbij om een monteur te halen. Al snel proberen ze van alles. Als Bax weer opnieuw probeert te starten horen we een knal. De accu volledig kapot. Dus een groter probleem is ontstaan. Er wordt van alles gebeld en gedaan, maar uiteindelijk moeten we wachten op een auto die ons gaat helpen. Inmiddels staan er ook mannen van het leger bij. Er zijn onderweg namelijk vele checkpoints, waar alle auto's worden gecontroleerd voordat je mag verder rijden. Zij weten uiteindelijk een vrachtwagen aan te houden. De jongens halen vervolgens de accu uit de vrachtwagen en Bax die uit zijn auto. De accu van de vrachtwagen wordt gebruikt om de auto van Bax weer te starten. Hierdoor kunnen we uiteindelijk na een paar uur weer verder. Het probleem proberen we morgen op te lossen.

Eenmaal in het kamp nemen we een duik in het zwembad. Hierbij wil je niet denken aan het feit dat de zwembaden hier ook niet worden gezuiverd. Omdat de rivier er al helemaal niet helder uitziet, besluiten we toch een duik te nemen in het zwembad. Amadoe is ook in het zwembad en ook Bax komt later een poging wagen, maar druipt toch af als hij ziet dat wij er zijn. Hij kan namelijk niet zwemmen en wil niet afgaan waar wij bij zijn, blijkt later.

Dichtbij de rivier eten we 's avonds een hapje met z'n vieren. Er is Afrikaanse muziek en er wordt gedanst. De aanwezigen zingen nog voor de verjaardag van Ingrid en hierdoor moet Ingrid ook nog een dansje doen op de speciale verjaardagsmuziek. En dit is helaas niet op beeld vastgelegd, omdat het domweg te donker was. Na de dansjes volgt een serieus gesprek over de auto, die natuurlijk nog altijd kapot is. Volgens Bax zijn er twe opties: 1. de auto starten op dezelfde manier en teruggaan of 2. de auto starten op dezelfde manier en verder gaan, maar dat is vrij risicovol omdat we meer en meer de bushbush ingaan. Amadoe geeft aan dat het zelfs niet alleen de accu hoeft te zijn, want die gaat immers niet zomaar kapot. Wij laten het er niet bij zitten en stellen voor om de auto opnieuw te starten met andermans accu en de tour te vervolgen. Het dichtsbijzijnde dorpje voor een nieuwe accu ligt een uur verderop. Dus dit moeten we zonder te stoppen makkelijk halen. Daar kunnen we dan een nieuwe accu kopen en er een monteur naar laten kijken. Blijkt dat het probleem groter is, dan kunnen we altijd nog terug gaan. Dit besluiten we te doen. Doordat het een vermoeiende dag was, zijn we op tijd naar bed gegaan.

Overigens is het in de binnenlanden een stuk warmer dan aan de kust. Het is zeker 35 tot 40 graden.