Dag 5 - Laatste dag van de tour
Door: Marlijn & Ingrid
04 April 2010 | Gambia, Banjul
's Morgens zouden we om 7 uur vertrekken. Uiteindelijk zijn we ruim anderhalf uur later vertrokken, omdat er nog moest worden ontbeten, thee worden gedronken en betaald voor de overnachting.
We vertrokken richting het Slavenhuis. Het was een afgebroken gebouw, waar nog maar 2 muren van over waren. Er werd verteld dat de agressieve slaven in een ander huis werden geduwd, afgeschermd met hekwerk. Ondertussen zagen we dat jongens geiten aan het wassen waren. Deze geiten wilden absoluut het water niet in en werden er dan ook met veel geweld ingetrokken. Eenmaal in het water lieten ze zich rustig wassen en was het bijzonder om te zien hoe uitgebreid de geiten hun dagelijkse wasbeurt ondergingen.
Na het bezoek aan de slavenhuizen gingen we met een kleine boot het water over. Je kon de boot maar aan 1 kant op rijden, waardoor de boot in het water moest draaien zodat je er aan de andere kant weer af kon rijden. Daarna hoorden we dat er alleen nog maar goede weg, oftewel asfalt, zou volgen. Een behoorlijke verademing na twee dagen hobbelen over zandwegen. We vervolgden onze reis naar Wasu, waar we The Stone Circle bekeken.
The Stone Circle is een weerspiegeling van de zon en de zonnestralen, met stenen op de grond. De afbeelding van dit geheel vind je ook terug op het briefje van 50 dalasi.
Na Wasu reden we door naar Misiranding. Dit is het geboortedorp van Bax. We reden een behoorlijk stuk landinwaarts, de wegen waren bijna onbegaanbaar en er leek geen dorp te verrijzen. Onderweg stapten een stel met een klein kind in, omdat ze anders nog heel ver moesten lopen naar het dorp. Eenmaal aangekomen in het dorp hebben we allereerst de school bekeken. Deze is nog in aanbouw. Het duurt ongeveer 10 maanden voordat een school af is. In het komend schooljaar hopen ze gebruik te kunnen maken van de nieuwe faciliteiten. We hebben ook het huidige schooltje bekeken. Dit is simpelweg een klein gebouwtje, van zandstenen en 2 kleine klaslokalen. Hier kwam een klein jongetje binnen die verlegen overkwam. We gaven hem een klein autootje en een stralende glimlach verscheen. Na het bezoek aan de school reden we door naar het dorpje.
We werden ontvangen door de oudste man van het dorp, het dorpshoofd. Tevens waren er ook vele kinderen aanwezig met enkele moeders. Enthousiast stonden ze om de auto heen en waren benieuwd naar deze vreemde bezoekers. De kinderen maakten muziek op oude jerrycans met stokjes en zongen. De meisjes dansten in een kring en ook wij werden uitgenodigd voor een welkom-dansje. Na dit ritueel hebben we wat speelgoed uitgedeeld. Helaas hadden we lang niet voor iedereen wat bij ons, waardoor er zelfs kinderen waren die blij waren met een verpakking. Ook liepen er kinderen met enkel het zwaard of een schild van een ridder. Daarna werd het wat rustiger en was er wat eten voor ons bereid.
Het was couscous, wat zeer fijn gemalen was. Het zag eruit als zand en smaakte daardoor ook niet veel anders. Daarnaast lagen er in het midden wederom hersenen, ingewanden en andere onsmakelijke stukjes vlees. Bax en Amadoe aten dit rustig op en vonden het heerlijk. Wij daarentegen stopten na de eerste hap met eten.
Omdat ze moesten bidden zijn wij wat rond gaan lopen. We hebben onder andere diverse huisjes van binnen bekeken. Eenmaal terug bij de auto bleek dat ze nog wat anders hadden gekookt, vis met witte rijst. Dit zag er een stuk beter uit, waardoor we ons hier wel aan durfden te wagen. Het smaakte vrij goed. Na het eten moesten we vertrekken naar de ferry. De heren gaven aan dat het nog maar de vraag was of we vanavond Seaview weer zouden bereiken. Iets wat wij vooralsnog niet begrepen. Het was immers nog maar een uur rijden en pas halverwege de middag.
Eenmaal aangekomen bij ferry zagen we grote rijen auto's en vele wachtende mensen. We reden erlangs en kwamen toen op een groot kruispunt waar we nog aan twee andere kanten rijen met auto's zagen. Amadoe vroeg ons om wat geld, zodat we konden proberen om wat eerder binnen te komen. Het was ongelovelijk hoeveel mensen er stonden te wachten. Bax ging ook de auto uit en kwam terug met een politie-agent. Het bleek een oud klasgenoot. Hij zei dat we moesten zeggen dat 1 van ons ziek was en naar een dokter moest, zodat hij dat aan zijn baas kon zeggen. Hierdoor konden we eerder toegang tot de ferry krijgen. Verbazingwekkend dat het was lukte dit plan gelijk. De poorten gingen open en wij waren de enige auto die mochten doorrijden. Tja, behoorlijk corrupt dus. Gewoon 500 dalasi betalen en een goede smoes bedenken, klaar ben je. Bax en Amadoe bedankten God hiervoor, want het schijnt bijna onmogelijk te zijn om zo snel binnen de poorten te staan. In dit afgeschermde gedeelte wacht je op de ferry. Uiteindelijk zaten we op de 3e ferry, wat nog zeker zo'n twee uur duurde. Ook de overtocht duurde in totaal ruim een half uur. Eenmaal binnen de poorten hoorden we dat het normaal is dat je soms zelfs een nacht moet wachten voor je de boot kunt hebben om de oversteek te maken. Zeker met een voertuig ben je in een minder goede positie, omdat er maar een X-aantal voertuigen op de ferry kunnen. Uiteindelijk waren we aan de andere kant in Banjul aangekomen. Het was inmiddels al begin van de avond.
Banjul is de hoofdstad van Gambia. Het was een drukke stad, maar we konden er vrij snel doorheen komen. We vervolgden onze weg naar Seaview waar we aan het begin van de avond aankwamen. Hier rusten we een paar uur uit en was het tijd voor een lekker warme douche. Daarna besloten we lekker uit eten te gaan. Tot onze verrassing zagen we een van de Engelsen uit het laatste kamp. Hij vroeg ons hoe lang wij bij de ferry hebben gewacht en we vertelden het hem. Hij bleek met de groep meer dan vijf uur gewacht te hebben!
Zo zie je maar, als je de goede mensen kent kom je een stuk verder.
Omdat we behoorlijk trek hadden betelden we tot de verbazing van de ober drie hoofdgerechten. Het was goed te eten, maar uiteraard konden we lang niet alles op. Na het eten liepen we terug naar het hotel en hebben we de kleren die we aan hadden in de afgelopen dagen in een bad water gelegd. De volgende ochtend bleek het water rood en de stof van de kleren was uitgeslagen op het bad.
Tijd om lekker te slapen!
De drie dagen waren bijzonder. We hebben veel gezien. Het echte leven, de scholen, de kinderen, de kleine dorpjes, de bijna onbegaanbare wegen. Kortom, een mooie ervaring die we nooit meer zullen vergeten.
We vertrokken richting het Slavenhuis. Het was een afgebroken gebouw, waar nog maar 2 muren van over waren. Er werd verteld dat de agressieve slaven in een ander huis werden geduwd, afgeschermd met hekwerk. Ondertussen zagen we dat jongens geiten aan het wassen waren. Deze geiten wilden absoluut het water niet in en werden er dan ook met veel geweld ingetrokken. Eenmaal in het water lieten ze zich rustig wassen en was het bijzonder om te zien hoe uitgebreid de geiten hun dagelijkse wasbeurt ondergingen.
Na het bezoek aan de slavenhuizen gingen we met een kleine boot het water over. Je kon de boot maar aan 1 kant op rijden, waardoor de boot in het water moest draaien zodat je er aan de andere kant weer af kon rijden. Daarna hoorden we dat er alleen nog maar goede weg, oftewel asfalt, zou volgen. Een behoorlijke verademing na twee dagen hobbelen over zandwegen. We vervolgden onze reis naar Wasu, waar we The Stone Circle bekeken.
The Stone Circle is een weerspiegeling van de zon en de zonnestralen, met stenen op de grond. De afbeelding van dit geheel vind je ook terug op het briefje van 50 dalasi.
Na Wasu reden we door naar Misiranding. Dit is het geboortedorp van Bax. We reden een behoorlijk stuk landinwaarts, de wegen waren bijna onbegaanbaar en er leek geen dorp te verrijzen. Onderweg stapten een stel met een klein kind in, omdat ze anders nog heel ver moesten lopen naar het dorp. Eenmaal aangekomen in het dorp hebben we allereerst de school bekeken. Deze is nog in aanbouw. Het duurt ongeveer 10 maanden voordat een school af is. In het komend schooljaar hopen ze gebruik te kunnen maken van de nieuwe faciliteiten. We hebben ook het huidige schooltje bekeken. Dit is simpelweg een klein gebouwtje, van zandstenen en 2 kleine klaslokalen. Hier kwam een klein jongetje binnen die verlegen overkwam. We gaven hem een klein autootje en een stralende glimlach verscheen. Na het bezoek aan de school reden we door naar het dorpje.
We werden ontvangen door de oudste man van het dorp, het dorpshoofd. Tevens waren er ook vele kinderen aanwezig met enkele moeders. Enthousiast stonden ze om de auto heen en waren benieuwd naar deze vreemde bezoekers. De kinderen maakten muziek op oude jerrycans met stokjes en zongen. De meisjes dansten in een kring en ook wij werden uitgenodigd voor een welkom-dansje. Na dit ritueel hebben we wat speelgoed uitgedeeld. Helaas hadden we lang niet voor iedereen wat bij ons, waardoor er zelfs kinderen waren die blij waren met een verpakking. Ook liepen er kinderen met enkel het zwaard of een schild van een ridder. Daarna werd het wat rustiger en was er wat eten voor ons bereid.
Het was couscous, wat zeer fijn gemalen was. Het zag eruit als zand en smaakte daardoor ook niet veel anders. Daarnaast lagen er in het midden wederom hersenen, ingewanden en andere onsmakelijke stukjes vlees. Bax en Amadoe aten dit rustig op en vonden het heerlijk. Wij daarentegen stopten na de eerste hap met eten.
Omdat ze moesten bidden zijn wij wat rond gaan lopen. We hebben onder andere diverse huisjes van binnen bekeken. Eenmaal terug bij de auto bleek dat ze nog wat anders hadden gekookt, vis met witte rijst. Dit zag er een stuk beter uit, waardoor we ons hier wel aan durfden te wagen. Het smaakte vrij goed. Na het eten moesten we vertrekken naar de ferry. De heren gaven aan dat het nog maar de vraag was of we vanavond Seaview weer zouden bereiken. Iets wat wij vooralsnog niet begrepen. Het was immers nog maar een uur rijden en pas halverwege de middag.
Eenmaal aangekomen bij ferry zagen we grote rijen auto's en vele wachtende mensen. We reden erlangs en kwamen toen op een groot kruispunt waar we nog aan twee andere kanten rijen met auto's zagen. Amadoe vroeg ons om wat geld, zodat we konden proberen om wat eerder binnen te komen. Het was ongelovelijk hoeveel mensen er stonden te wachten. Bax ging ook de auto uit en kwam terug met een politie-agent. Het bleek een oud klasgenoot. Hij zei dat we moesten zeggen dat 1 van ons ziek was en naar een dokter moest, zodat hij dat aan zijn baas kon zeggen. Hierdoor konden we eerder toegang tot de ferry krijgen. Verbazingwekkend dat het was lukte dit plan gelijk. De poorten gingen open en wij waren de enige auto die mochten doorrijden. Tja, behoorlijk corrupt dus. Gewoon 500 dalasi betalen en een goede smoes bedenken, klaar ben je. Bax en Amadoe bedankten God hiervoor, want het schijnt bijna onmogelijk te zijn om zo snel binnen de poorten te staan. In dit afgeschermde gedeelte wacht je op de ferry. Uiteindelijk zaten we op de 3e ferry, wat nog zeker zo'n twee uur duurde. Ook de overtocht duurde in totaal ruim een half uur. Eenmaal binnen de poorten hoorden we dat het normaal is dat je soms zelfs een nacht moet wachten voor je de boot kunt hebben om de oversteek te maken. Zeker met een voertuig ben je in een minder goede positie, omdat er maar een X-aantal voertuigen op de ferry kunnen. Uiteindelijk waren we aan de andere kant in Banjul aangekomen. Het was inmiddels al begin van de avond.
Banjul is de hoofdstad van Gambia. Het was een drukke stad, maar we konden er vrij snel doorheen komen. We vervolgden onze weg naar Seaview waar we aan het begin van de avond aankwamen. Hier rusten we een paar uur uit en was het tijd voor een lekker warme douche. Daarna besloten we lekker uit eten te gaan. Tot onze verrassing zagen we een van de Engelsen uit het laatste kamp. Hij vroeg ons hoe lang wij bij de ferry hebben gewacht en we vertelden het hem. Hij bleek met de groep meer dan vijf uur gewacht te hebben!
Zo zie je maar, als je de goede mensen kent kom je een stuk verder.
Omdat we behoorlijk trek hadden betelden we tot de verbazing van de ober drie hoofdgerechten. Het was goed te eten, maar uiteraard konden we lang niet alles op. Na het eten liepen we terug naar het hotel en hebben we de kleren die we aan hadden in de afgelopen dagen in een bad water gelegd. De volgende ochtend bleek het water rood en de stof van de kleren was uitgeslagen op het bad.
Tijd om lekker te slapen!
De drie dagen waren bijzonder. We hebben veel gezien. Het echte leven, de scholen, de kinderen, de kleine dorpjes, de bijna onbegaanbare wegen. Kortom, een mooie ervaring die we nooit meer zullen vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
