Onderhandelen met Prem | 11-01

Vanochtend werden we wakker rond de klok van 08.15 uur. Dat lijkt bijna op uitslapen, want voor ons doen is dat hier erg laat. Normaal zijn we elke ochtend tussen 06.00 uur en 07.00 uur wakker.

Elke ochtend vragen we onszelf een tweetal dingen af, namelijk 1) Schijnt de zon? en 2) Hebben we warm water? Vandaag konden we beide vragen positief beantwoorden.

Vanochtend waren we ook blij dat we maandag naar Thailand vliegen. Onze warme kleren zijn zo ongeveer wel toe aan een wasbeurt. We hebben ze aangehad, onze truien hebben vieze mouwen en alles ruikt naar kampvuren. En hier wassen is geen optie, omdat je nauwelijks iets droog krijgt. Gelukkig zitten we vanaf maandag voor 3,5 week in zo'n 30 graden en dan moet dit probleem in ieder geval worden opgelost.

Rond 11.00 uur kwam Babu naar het hotel. Terwijl hij nog met de manager in gesprek was, namen wij een ontbijt. Een pannenkoek met banaan. We konden lekker in de zon zitten, prima dus. Na het ontbijt schoof Babu aan en hebben we een tijdje met elkaar gesproken. We besloten de tailor uit te nodigen, zodat we rustig verder konden praten. In het dorp zijn de mensen namelijk nogal nieuwsgierig naar de twee blanke vrouwen en staan er dus continu veel mensen om ons heen. In een klein dorp als dit is het namelijk helemaal niet normaal dat er toeristen komen. Sinds Babu vaker naar Nepal reist met toeristen, is het al iets meer bekend maar het blijft hier toch iedere keer speciaal. Moet je je voorstellen dat ze maar aan Babu en zijn kinderen blijven vragen hoe het nou zit met die blanke toeristen en wat hij dan precies doet, omdat hij nu zo'n goede business heeft. Bijzonder toch.

Anyway, onze tailor moest eerst een hapje eten en zou dan op de fiets stappen. Wij gingen ondertussen nog even aan de slag met het zoeken van input voor ons materialenboek. Na enige tijd verscheen onze tailor en al snel waren we druk in gesprek. Althans, in gesprek.. hij spreekt geen Engels en moeten we dus via Babu communiceren. We weten dus nooit exact wat hij verteld, maar omdat we elkaar al drie jaar kennen moeten we ervan uit gaan dat dit goed verloopt.

We realiseerden ons opeens dat we nog niet eens wisten hoe onze tailor heet! Zijn naam is Prem. Prem betekent liefde en dat bleek dan ook al snel toen we aan tafel zaten. We bespraken de verbeterpunten en hij kon zich overal in vinden. Ook bespraken we maatopties, kosten, materialen en wat andere zaken. Hij was zichtbaar enthousiast en had een glimlach op zijn gezicht. Dit was toch heel anders dan de eerste keer toen we hem hadden gezien in het hotel met de andere tailors. We sloten een deal. Hij gaat nog een proefmodel maken en nu in Ingrid's maat (de andere was in Marlijn's maat) en als hij dit goed doet - en dus de verbeterpunten aanpakt - dan mag hij de eerste 12 blouses produceren. Immers voor zoveel blouses hebben we stoffen bij ons.

Om de juiste maten op te nemen voor het tweede proefmodel hadden we onze centimeter erbij gepakt. Hij zei al snel dat hij er niets mee kon. Het bleek namelijk dat ze hier met inches werken en niet met centimeters. Dus wij gingen mee naar de werkplaats om daar de maten op te meten. Morgen heeft hij het proefmodel af en dan gaan we de zaken verder doorspreken.

Nadat we klaar waren met de business gingen we met Babu op bezoek bij Bharat (de broer van Babu). Doordat hij een herseninfarct heeft gehad kan hij al ruim een jaar niet meer werken. Het was heftig om hem weer te zien. Van de sprankelende en enthousiaste man die wij kenden, was niet veel meer over. Hij was rustig en keek verdrietig uit zijn ogen. Wel konden we goed met hem communiceren en hoorden we dat hij al wel veel vooruitgang heeft geboekt. Zijn linkerkant was verlamd, maar inmiddels kan hij (hoewel moeizaam) weer lopen en zijn arm gebruiken. Aan zijn gezicht en spraak is niets te zien / horen en dat is natuurlijk ook een geluk. Hij hoopt de komende jaren nog meer vooruitgang te kunnen boeken, want hij houdt van hard werken en vindt het soms moeilijk om geduldig te blijven. Na een black tea en wat kokoskoekjes gingen we weer verder.

Het hotel waarin we altijd verblijven bleek volgeboekt en dat betekent dat er een ander hotel voor ons was geboekt. Een beetje vreemd, maar goed wij vonden het prima. Het hotel waar we nu zitten is iets verder weg, maar heeft ook prima faciliteiten (voor hier). We gingen nog even met Babu de winkelstraat in, op zoek naar nog wat materialen. Het is hier echter allemaal een stuk duurder, omdat ze alles uit India moeten importeren. We spraken met Babu af dat hij hier morgen om 14.00 uur is.

We besloten eerst maar eens wat te eten, want dit was er sinds het ontbijt niet meer van gekomen. Na het eten gingen we in de hotelkamer aan de slag met ons materialenboek. Inmiddels zijn we aardig gevorderd. Een warme douche en lekker het bedje in, eens kijken hoe de nacht hier bevalt.

Morgenochtend maken we het boek af en daarna gaan we weer naar Prem. We passen het tweede proefmodel en controleren dit, voordat we hem de opdracht voor de 12 blouses geven. Daarna gaan we nog eten met de familie van Babu en de ouders van Sunita, met wat neven en nichten, omdat we de volgende dag naar Kathmandu reizen. Onze vlucht op maandag is namelijk al om 09.00 uur en dat betekent dat we dus al in Kathmandu moeten zijn op zondag. Het is immers een uur of zes rijden.

Maar nu eerst lekker slapen!