Tailors bezoeken | 10-01
10 Januari 2013 | Nepal, Bhairāhawā
Na een onrustige nacht werden we wakker in de omgeving van Chitwan. We hadden afgesproken om samen met de familie te ontbijten en om 09.00 uur klopte de kleine Manish op de deur. Toen we uit onze kamer stapten, kwam de zon ons alweer tegemoet. Heerlijk!
Het ontbijt was natuurlijk redelijk aangepast op de toeristen en voor onze Nepalese familie dus een hele verandering ten opzichte van wat ze thuis gewend zijn. We kregen een soort rijste/brintapak, een gebakken ei, toast met boter en jam en gebakken aardappels. Het normale ontbijt bij de familie is een rijstmaaltijd. Toch was het al met al prima en vooral Manish vermaakte zich prima met toast en jam. Dit krijgt hij natuurlijk thuis nooit.
Omdat het weer zo heerlijk was besloten we om nog wat voor ons concept te doen. Alle stoffen moesten nog gefotografeerd worden en daarnaast moesten we nadenken over een soort materialenboek met index en codes en dergelijke. Terwijl Monica en Milan van Marlijn leerden hoe ze foto's konden maken van de stoffen, was Ingrid samen met Babu bezig met het maken van de index en codes. Sunita genoot van de zon en de kleine Manish liep een overal en nergens.
Rond de klok van 12 uur vertrokken we uit Chitwan en reden we naar de eerste tailor. De zus van Sunita. Degene wie we de job het meest gunnen. We kwamen in een klein dorpje en namen een afslag. We reden over zand, keien, droge rivieren en kwamen uiteindelijk aan bij een soort houten huisje. Daar stonden twee oude naaimachines onder een afdakje. Al snel zagen we de zus van Sunita. Uiteraard werden er meteen stoelen geregeld (zoals overal waar we komen) en konden we het eerste proefmodel bekijken. Het was niet wat we ervan verwacht hadden. Onnauwkeurig, niet in de juiste maat en verhoudingen en eigenlijk gewoon schots en scheef. Ook al verwacht je het misschien wel een beetje, je hoopt toch op iets beters. Als dit de voorbode zou zijn voor de rest van de dag.....
Nadat we vriendelijk hadden uitgelegd dat dit niet de bedoeling was, besloten we om haar een tweede stof te geven zodat ze nog een proefmodel kon maken. Onderweg naar Kathmandu kunnen we deze dan ophalen, want dit is op de route. Na het beoordelen van het proefmodel kregen we een lunch aangeboden. We liepen het huisje in en moesten de trap op. Nou ja trap... Lees meer: twee dikke houten plakken waar een soort van driehoeken uitgezaagd zijn om en om, waardoor je een soort trap krijgt. Boven aangekomen zat een klein keukentje en een slaapkamer met drie houten bedden. We namen plaats op een van de bedden en kregen een rijstmaaltijd met kip. Het was prima te eten en we aten wederom met de hele familie, wat natuurlijk heel leuk is. Na de lunch gingen we verder richting Lumbani. Dit is de omgeving waar de familie woont en ook de andere twee tailors te vinden zijn.
De tweede tailor was een man, die ook familie bleek te zijn. Hij was getrouwd met de dochter van de oudste broer van Babu (die hij overigens al jaren niet meer ziet). Hij had twee proefmodellen gemaakt met een dubbele kraag. We waren aangenaam verrast na het zien van het proefmodel, omdat dit absoluut stukken beter was dan de eerste. Er zaten nog genoeg dingen bij die verbeterd moesten worden, maar goed we kregen in ieder geval weer wat meer hoop op de mogelijkheden. Omdat ze hier veel met oude machines werken (Die wij inmiddels als antiek beschouwen. Mama Gerri, bij jouw staat ie in een mooie doos ter show in de woonkamer), kunnen ze bijvoorbeeld geen goede knoopsgaten maken. Ook is het stikwerk op sommige plekken heel onnauwkeurig. Al met al waren we niet ontevreden en spraken we af dat we hem later verder informeerden.
Inmiddels was het bijna donker en kwamen we aan bij de laatste tailor. Hij was wat later terug, omdat hij speciaal naar fabriek was gegaan om de knoopsgaten te laten maken. Omdat hij goed werk wilde leveren had hij twee dagen de tijd genomen om het proefmodel te maken. We waren eerder in de week al eens langs zijn werkplaatsje gelopen en hadden toen al tegen elkaar gezegd dat de items die er hingen er goed uit zagen. We wisten op dat moment nog niet dat dit de werkplaats was van de tailor die we hadden gezien in het hotel.
Toen we het proefmodel ontvingen waren we direct razend enthousiast. Op het eerste oog zaten er weinig noemenswaardige fouten in en op sommige onderdelen was het zelfs mooier dan het voorbeeld (de blouses die we in Nld hadden gekocht) die we hem hadden gegeven. We gaven direct aan dat we vonden dat hij goed werk had gedaan en we de volgende dag met hem wilden afspreken. We namen het proefmodel mee naar het hotel, zodat we het met goed licht konden bekijken. Uiteindelijk was zo'n 95% van het proefmodel direct goed. En de verbeter punten waren niet dermate ingewikkeld dat we problemen voorzagen. WOW!
We gingen terug naar het hotel en boden de familie aan om uit eten te gaan in het restaurant. Het was de eerste keer dat ze met de familie in een dusdanig net restaurant waren. Dit was natuurlijk weer een geweldige en soms ook lachwekkende ervaring. Het was erg druk in het hotel, dus we konden eerst in de bar zitten. Op grote banken vermaakten we ons en genoten we van alle belevenissen van de afgelopen dagen. We bestelden eten en rond half acht konden we aan tafel. Ja, aan tafel.. Weer eten met bestek. Bij binnenkomst werd de familie dan ook direct opgemerkt door de andere gasten. Je zag dat vooral de kinderen het er moeilijk mee hadden, hoewel Milan zich prima kon redden. Het was voor Monica allemaal behoorlijk nieuw en die voelde zich niet helemaal op der gemak, wat natuurlijk ook goed voor te stellen was. Een restaurant waar alles voor je opgeschept wordt, allemaal mensen om je heen en dan ook nog die rare dingen om mee te eten (lees: bestek). We probeerden haar op het gemak te stellen en uiteindelijk ging het allemaal prima. En wie neemt het haar ook kwalijk? Het eten van mama met de hand eten is toch altijd het beste!
Na het eten gingen we met z'n allen naar onze hotelkamer, want we gingen Skypen met Angelique en haar 15-jarige zoon Moby. Zij zijn tijdens hun wereldreis twee maanden op reis geweest met Babu en onder andere ruim een week bij de familie op bezoek geweest. Moby en Milan werden goede vrienden en hebben nog steeds contact. Ze hadden elkaar al lange tijd niet gezien en gesproken en dat was dus een groot feest. Manish trok gekke bekken en iedereen stond voor de camera, pratend en lachend. Een bijzonder moment, wederom. Rond een uur of negen ging de familie weg en werden we bedankt voor de bijzondere dagen en door Sunita met name voor het feit dat ze een aantal dagen niets hoefde te doen (koken, huishouden, wassen, voor de kinderen zorgen etc.).
Nadat wij nog even een warme douche hadden genomen kropen we in bed. Tijd om nog even na te praten en dan lekker te slapen. Op naar een nieuwe mooie en hopelijk ook warme dag (overdag is het nu ongeveer 15 graden en zonnig, in de avonden een paar graden boven nul).
Het ontbijt was natuurlijk redelijk aangepast op de toeristen en voor onze Nepalese familie dus een hele verandering ten opzichte van wat ze thuis gewend zijn. We kregen een soort rijste/brintapak, een gebakken ei, toast met boter en jam en gebakken aardappels. Het normale ontbijt bij de familie is een rijstmaaltijd. Toch was het al met al prima en vooral Manish vermaakte zich prima met toast en jam. Dit krijgt hij natuurlijk thuis nooit.
Omdat het weer zo heerlijk was besloten we om nog wat voor ons concept te doen. Alle stoffen moesten nog gefotografeerd worden en daarnaast moesten we nadenken over een soort materialenboek met index en codes en dergelijke. Terwijl Monica en Milan van Marlijn leerden hoe ze foto's konden maken van de stoffen, was Ingrid samen met Babu bezig met het maken van de index en codes. Sunita genoot van de zon en de kleine Manish liep een overal en nergens.
Rond de klok van 12 uur vertrokken we uit Chitwan en reden we naar de eerste tailor. De zus van Sunita. Degene wie we de job het meest gunnen. We kwamen in een klein dorpje en namen een afslag. We reden over zand, keien, droge rivieren en kwamen uiteindelijk aan bij een soort houten huisje. Daar stonden twee oude naaimachines onder een afdakje. Al snel zagen we de zus van Sunita. Uiteraard werden er meteen stoelen geregeld (zoals overal waar we komen) en konden we het eerste proefmodel bekijken. Het was niet wat we ervan verwacht hadden. Onnauwkeurig, niet in de juiste maat en verhoudingen en eigenlijk gewoon schots en scheef. Ook al verwacht je het misschien wel een beetje, je hoopt toch op iets beters. Als dit de voorbode zou zijn voor de rest van de dag.....
Nadat we vriendelijk hadden uitgelegd dat dit niet de bedoeling was, besloten we om haar een tweede stof te geven zodat ze nog een proefmodel kon maken. Onderweg naar Kathmandu kunnen we deze dan ophalen, want dit is op de route. Na het beoordelen van het proefmodel kregen we een lunch aangeboden. We liepen het huisje in en moesten de trap op. Nou ja trap... Lees meer: twee dikke houten plakken waar een soort van driehoeken uitgezaagd zijn om en om, waardoor je een soort trap krijgt. Boven aangekomen zat een klein keukentje en een slaapkamer met drie houten bedden. We namen plaats op een van de bedden en kregen een rijstmaaltijd met kip. Het was prima te eten en we aten wederom met de hele familie, wat natuurlijk heel leuk is. Na de lunch gingen we verder richting Lumbani. Dit is de omgeving waar de familie woont en ook de andere twee tailors te vinden zijn.
De tweede tailor was een man, die ook familie bleek te zijn. Hij was getrouwd met de dochter van de oudste broer van Babu (die hij overigens al jaren niet meer ziet). Hij had twee proefmodellen gemaakt met een dubbele kraag. We waren aangenaam verrast na het zien van het proefmodel, omdat dit absoluut stukken beter was dan de eerste. Er zaten nog genoeg dingen bij die verbeterd moesten worden, maar goed we kregen in ieder geval weer wat meer hoop op de mogelijkheden. Omdat ze hier veel met oude machines werken (Die wij inmiddels als antiek beschouwen. Mama Gerri, bij jouw staat ie in een mooie doos ter show in de woonkamer), kunnen ze bijvoorbeeld geen goede knoopsgaten maken. Ook is het stikwerk op sommige plekken heel onnauwkeurig. Al met al waren we niet ontevreden en spraken we af dat we hem later verder informeerden.
Inmiddels was het bijna donker en kwamen we aan bij de laatste tailor. Hij was wat later terug, omdat hij speciaal naar fabriek was gegaan om de knoopsgaten te laten maken. Omdat hij goed werk wilde leveren had hij twee dagen de tijd genomen om het proefmodel te maken. We waren eerder in de week al eens langs zijn werkplaatsje gelopen en hadden toen al tegen elkaar gezegd dat de items die er hingen er goed uit zagen. We wisten op dat moment nog niet dat dit de werkplaats was van de tailor die we hadden gezien in het hotel.
Toen we het proefmodel ontvingen waren we direct razend enthousiast. Op het eerste oog zaten er weinig noemenswaardige fouten in en op sommige onderdelen was het zelfs mooier dan het voorbeeld (de blouses die we in Nld hadden gekocht) die we hem hadden gegeven. We gaven direct aan dat we vonden dat hij goed werk had gedaan en we de volgende dag met hem wilden afspreken. We namen het proefmodel mee naar het hotel, zodat we het met goed licht konden bekijken. Uiteindelijk was zo'n 95% van het proefmodel direct goed. En de verbeter punten waren niet dermate ingewikkeld dat we problemen voorzagen. WOW!
We gingen terug naar het hotel en boden de familie aan om uit eten te gaan in het restaurant. Het was de eerste keer dat ze met de familie in een dusdanig net restaurant waren. Dit was natuurlijk weer een geweldige en soms ook lachwekkende ervaring. Het was erg druk in het hotel, dus we konden eerst in de bar zitten. Op grote banken vermaakten we ons en genoten we van alle belevenissen van de afgelopen dagen. We bestelden eten en rond half acht konden we aan tafel. Ja, aan tafel.. Weer eten met bestek. Bij binnenkomst werd de familie dan ook direct opgemerkt door de andere gasten. Je zag dat vooral de kinderen het er moeilijk mee hadden, hoewel Milan zich prima kon redden. Het was voor Monica allemaal behoorlijk nieuw en die voelde zich niet helemaal op der gemak, wat natuurlijk ook goed voor te stellen was. Een restaurant waar alles voor je opgeschept wordt, allemaal mensen om je heen en dan ook nog die rare dingen om mee te eten (lees: bestek). We probeerden haar op het gemak te stellen en uiteindelijk ging het allemaal prima. En wie neemt het haar ook kwalijk? Het eten van mama met de hand eten is toch altijd het beste!
Na het eten gingen we met z'n allen naar onze hotelkamer, want we gingen Skypen met Angelique en haar 15-jarige zoon Moby. Zij zijn tijdens hun wereldreis twee maanden op reis geweest met Babu en onder andere ruim een week bij de familie op bezoek geweest. Moby en Milan werden goede vrienden en hebben nog steeds contact. Ze hadden elkaar al lange tijd niet gezien en gesproken en dat was dus een groot feest. Manish trok gekke bekken en iedereen stond voor de camera, pratend en lachend. Een bijzonder moment, wederom. Rond een uur of negen ging de familie weg en werden we bedankt voor de bijzondere dagen en door Sunita met name voor het feit dat ze een aantal dagen niets hoefde te doen (koken, huishouden, wassen, voor de kinderen zorgen etc.).
Nadat wij nog even een warme douche hadden genomen kropen we in bed. Tijd om nog even na te praten en dan lekker te slapen. Op naar een nieuwe mooie en hopelijk ook warme dag (overdag is het nu ongeveer 15 graden en zonnig, in de avonden een paar graden boven nul).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
