Laatste dag bij de familie | 12 januari
12 Januari 2013 | Nepal, Bhairāhawā
Vanochtend werden we wakker rond de klok van 08.00 uur en zagen we al een heerlijk zonnetje onze kamer binnen komen. We bespraken de dag, werkten een paar uur op de laptop en gingen rond de klok van 12.00 uur naar buiten. In het zonnetje hebben we nog zo'n twee uur aan ons concept gezeten, voordat Babu ons kwam ophalen.
Voor onze afspraak met Prem gingen we nog even een stadje in om te kijken of we nog een mooie stof konden scoren. Na een paar shops en goed onderhandelen kochten we nog 5 meter extra stof. We reden naar ons hotel en hebben daar nog een uur of twee gewerkt, voordat Prem kwam. Het tweede proefmodel dat hij had gemaakt was wederom goed, alleen klopte de maat niet. Dat was jammer.
Toen begon het belangrijkste deel, namelijk onderhandelen over de eerste lading aan blouses die gemaakt moeten worden. Ineens kwam Prem met een verhaal over een machine die hij nodig had, omdat hij het werk dan beter kon doen. Dit klopt overigens ook wel, omdat de machine natuurlijk veel nauwkeuriger is dan de antieke modellen die zij nog gebruiken. Daarna zei hij nog iets over twee medewerkers die hij in dienst heeft en het feit dat hij dan drie machines nodig heeft. Typisch Nepalees natuurlijk weer. We gaven aan dat we best bereid zijn om te investeren in een machine, maar niet al op dit moment. Opeens was het toch mogelijk. Hij wil de opdracht graag hebben, maar streeft - net als wij - naar perfectie. First things first. We spraken af om morgen om 10.00 uur langs te gaan en de stoffen af te geven.
Inmiddels was het al 19.00 uur en de familie zit al een paar uur op ons te wachten. Helaas gaat de business voor, maar al met al hebben we een bijzonder avond gehad. Met de hele familie belden we naar Nederland om te zingen voor de verjaardag van Barbara.
Sunita was ondertussen al bezig met het eten en had speciaal voor ons als starter een gefrituurd hapje gemaakt. Dit had Babu al eens onderweg voor ons gekocht en omdat we het zo lekker vonden hadden ze dit speciaal bereid. Het is spinazie met aardappel, ui en bloem en dan gefrituurd. Je krijgt dan een soort koekje, dat echt overheerlijk smaakt. We hadden besloten om vandaag eens op z'n Nepalees op de grond van de keuken te gaan zitten. Enerzijds gezelliger voor Sunita, die anders urenlang alleen zit te koken en anderzijds is het natuurlijk ook typisch Nepalees.
Ook hadden ze vandaag een verse vis gehaald. In stukken gesneden werd deze door de bloem gehaald met zout en ook lekker gefrituurd. Wederom heerlijk. Na de vis kregen we een lekkere rijstmaaltijd met kip en spinazie. We aten samen met de kinderen op de grond met onze benen over elkaar gevouwen en het bord daarop. En natuurlijk ook met de hand en volgens Babu en Sunita zijn we voor het examen eten op z'n Nepalees glansrijk geslaagd.
Na het eten gingen we voetballen op straat met de kinderen. Ze waren dolenthousiast en vooral Manish dook op elke bal, riep continu goal goal, stond te springen en te lachen en vierde de goals enthousiast met z'n handen in de lucht. Ondertussen zaten Babu en Sunita samen rustig te eten en te praten.
Rond de klok van 22.00 uur was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Tijd voor het afscheid ook. We kregen van Sunita twee gebreide mutsen en waren hier natuurlijk erg dankbaar voor. We bedanken hen voor de fijne en bijzondere tijd en gaven aan zeker nog eens terug te komen. Milan en Manish gingen mee in de auto en van Monica en Sunita namen we afscheid bij het huis. Het was duidelijk zichtbaar dat het hen veel deed dat we weer weggingen.
In de auto vertelde Milan dat zijn moeder hem had gevraagd of hij iets tegen ons wilde zeggen. Ze kan namelijk nog niet zo goed Engelse (hoewel een stuk beter dan 2 jaar geleden) en vind het daarom niet altijd zo makkelijk om met ons te communiceren. Hij vertelde dat ze ons ontzettend dankbaar is voor het feit dat we ervoor zorgen dat haar man nu niet meer 1x per half jaar naar huis komt, maar ongeveer elke 2 tot 3 maanden. Dit is voor haar en de kinderen enorm waardevol. Milan gaf aan dat ze vanuit haar hart nog veel meer wilde zeggen, maar dit niet makkelijk kon. Het was bijzonder om te horen en geeft maar aan hoe zeer zij ons als deel van de familie zien.
Nadat we afscheid hadden genomen van Milan en Manish was het tijd om lekker te douchen. Morgen rijden we naar Kathmandu, waarna we op maandag onze vlucht (via Delhi) naar Bangkok nemen.
Voor onze afspraak met Prem gingen we nog even een stadje in om te kijken of we nog een mooie stof konden scoren. Na een paar shops en goed onderhandelen kochten we nog 5 meter extra stof. We reden naar ons hotel en hebben daar nog een uur of twee gewerkt, voordat Prem kwam. Het tweede proefmodel dat hij had gemaakt was wederom goed, alleen klopte de maat niet. Dat was jammer.
Toen begon het belangrijkste deel, namelijk onderhandelen over de eerste lading aan blouses die gemaakt moeten worden. Ineens kwam Prem met een verhaal over een machine die hij nodig had, omdat hij het werk dan beter kon doen. Dit klopt overigens ook wel, omdat de machine natuurlijk veel nauwkeuriger is dan de antieke modellen die zij nog gebruiken. Daarna zei hij nog iets over twee medewerkers die hij in dienst heeft en het feit dat hij dan drie machines nodig heeft. Typisch Nepalees natuurlijk weer. We gaven aan dat we best bereid zijn om te investeren in een machine, maar niet al op dit moment. Opeens was het toch mogelijk. Hij wil de opdracht graag hebben, maar streeft - net als wij - naar perfectie. First things first. We spraken af om morgen om 10.00 uur langs te gaan en de stoffen af te geven.
Inmiddels was het al 19.00 uur en de familie zit al een paar uur op ons te wachten. Helaas gaat de business voor, maar al met al hebben we een bijzonder avond gehad. Met de hele familie belden we naar Nederland om te zingen voor de verjaardag van Barbara.
Sunita was ondertussen al bezig met het eten en had speciaal voor ons als starter een gefrituurd hapje gemaakt. Dit had Babu al eens onderweg voor ons gekocht en omdat we het zo lekker vonden hadden ze dit speciaal bereid. Het is spinazie met aardappel, ui en bloem en dan gefrituurd. Je krijgt dan een soort koekje, dat echt overheerlijk smaakt. We hadden besloten om vandaag eens op z'n Nepalees op de grond van de keuken te gaan zitten. Enerzijds gezelliger voor Sunita, die anders urenlang alleen zit te koken en anderzijds is het natuurlijk ook typisch Nepalees.
Ook hadden ze vandaag een verse vis gehaald. In stukken gesneden werd deze door de bloem gehaald met zout en ook lekker gefrituurd. Wederom heerlijk. Na de vis kregen we een lekkere rijstmaaltijd met kip en spinazie. We aten samen met de kinderen op de grond met onze benen over elkaar gevouwen en het bord daarop. En natuurlijk ook met de hand en volgens Babu en Sunita zijn we voor het examen eten op z'n Nepalees glansrijk geslaagd.
Na het eten gingen we voetballen op straat met de kinderen. Ze waren dolenthousiast en vooral Manish dook op elke bal, riep continu goal goal, stond te springen en te lachen en vierde de goals enthousiast met z'n handen in de lucht. Ondertussen zaten Babu en Sunita samen rustig te eten en te praten.
Rond de klok van 22.00 uur was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Tijd voor het afscheid ook. We kregen van Sunita twee gebreide mutsen en waren hier natuurlijk erg dankbaar voor. We bedanken hen voor de fijne en bijzondere tijd en gaven aan zeker nog eens terug te komen. Milan en Manish gingen mee in de auto en van Monica en Sunita namen we afscheid bij het huis. Het was duidelijk zichtbaar dat het hen veel deed dat we weer weggingen.
In de auto vertelde Milan dat zijn moeder hem had gevraagd of hij iets tegen ons wilde zeggen. Ze kan namelijk nog niet zo goed Engelse (hoewel een stuk beter dan 2 jaar geleden) en vind het daarom niet altijd zo makkelijk om met ons te communiceren. Hij vertelde dat ze ons ontzettend dankbaar is voor het feit dat we ervoor zorgen dat haar man nu niet meer 1x per half jaar naar huis komt, maar ongeveer elke 2 tot 3 maanden. Dit is voor haar en de kinderen enorm waardevol. Milan gaf aan dat ze vanuit haar hart nog veel meer wilde zeggen, maar dit niet makkelijk kon. Het was bijzonder om te horen en geeft maar aan hoe zeer zij ons als deel van de familie zien.
Nadat we afscheid hadden genomen van Milan en Manish was het tijd om lekker te douchen. Morgen rijden we naar Kathmandu, waarna we op maandag onze vlucht (via Delhi) naar Bangkok nemen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
