Zaken doen op z'n Nepalees | 08-01

Vandaag stond in het teken van zaken doen op z'n Nepalees. Om 11.00 uur hadden we afgesproken met een aantal tailors in het hotel. Voor de afspraak gingen we nog even met Babu en zijn vrouw het dorpje in om wat extra stoffen te halen, waarmee de tailors het proefmodel konden maken. Ook kochten we papier om de patronen verder op uit te tekenen. Rond de klok van 11.00 uur was het zover.

Het was een bijzonder gezelschap en alles gaat totaal anders dan in Nederland. Voorafgaand aan zo'n ontmoeting bedenk hoe je e.e.a. gaat aanvliegen, maar het verloopt totaal anders dan je plant. Niemand komt tegelijk, de een is er om 10.45 uur en de ander om 11.15 uur. Eentje komt zelfs helemaal niet opdagen. Voorstellen en je plan presenteren is er niet bij. Men zegt Namaste, met handen gevouwen voor het gezicht en gaat vervolgens zitten. Op dat moment pakt Babu de blousen en begint in het Nepalees vanalles uit te leggen, waarna ze direct met elkaar in discussie gaan. Je moet je voorstellen dat we in een aparte ruimte zaten met drie zwarte leren banken en een lege tafel in het midden. Er is net genoeg ruimte om je verplaatsen en er hangt een heater om de ruimte te verwarmen. Ondertussen werd thee geserveerd vol met melk.

De kamer lag vol met voorbeelden, papieren, stoffen etc. Babu deed zijn best om alles te managen, wat hem zichtbaar goed doet. Aangezien de meeste nauwelijks Engels spreken, wordt continue in het Nepalees gecommuniceerd. Soms denk je dat ze in een discussie zijn verwikkeld gezien de hardheid waarmee ze praten, maar dat blijkt mee te vallen. Veelal wordt er "Haaa" gezegd (uitspreken via de neus als Haan - N), wat "ja" betekent. Ze praten over het algemeen veel met Haa, een normale converstatie ziet er ongeveer zo uit, tekst Haahaa Haa tekst Haa Haa tekst tekst TEKST Haa Haaaaa. Ondertussen bespreken wij met babu wat precies de bedoeling is en waar ze bij het maken op moeten letten. Na ruim een uur was alles duidelijk. Iedereen kreeg een voorbeeld blouse mee en de stoffen om een proefmodel mee te maken. Donderdag gaan we langs bij iedere tailor om de modellen te bekijken en dan kunnen we ook gelijk in de werkruimtes van de tailors kijken.
Van de vier tailors gaan we met de beste of de beste twee verder. Een van de zussen van Babu's vrouw is ook een van de tailors die in de race zit en we hebben onze hoop natuurlijk ook op haar gevestigd. De Nepalese mensen zijn erg gelukkig met de kans die ze krijgen, omdat ze zich beseffen dat we ook naar een fabriek hadden kunnen gaan. Wij kiezen echter bewust voor een tailor in een kleine familie, die het geld hard kunnen gebruiken, uiteraard is het resultaat alles bepalend.

Nadat iedereen weg is nemen we ook afscheid van Babu en zijn vrouw. We spreken af om 16.00 uur klaar te zijn om de avond met familie door te brengen. Moe van alle indrukken vallen we in slaap. Rond de klok van 15.00 uur gaan we aan de slag met patronen knippen en tekenen. Marlijn en mama Gerri hadden thuis al het nodige voorwerk gedaan en dat kwam goed van pas. Om iets over 16.00 uur waren we klaar en gingen we naar de lobby. We namen een dikke deken mee, want het is in de avond maximaal zo'n 5 graden. Voordat we naar het huis gingen, nam Babu ons mee naar zijn 'nieuwbouw' woning. Na 15 jaar sparen heeft hij een stuk land kunnen kopen van ongeveer 100 vierkante meter. Op dit moment zijn ze bezig om een huis te bouwen, alles gaat hier met de hand. Toen hij 2 maanden geleden weg ging was alleen de fundering klaar. Inmiddels staat de hele begane grond. Er waren drie mensen aan het werk. Met de hand smeert een vrouw cement tussen de stenen. Een ander maakt met de hand mooie ornamenten. Hij krijgt een huis met een woonkamer, een gastenkamer met aparte douche en twee slaapkamers. De eigen badkamer komt onder de trap. Wanneer er geen gasten zijn kunnen Babu, zijn vrouw en de kleine Manish in de gastenkamer slapen. Babu geeft een aantal keer aan dat dit huis zonder onze hulp niet mogelijk was geweest en vraagt ons vaak wat we ervan vinden en of we er blij mee zijn en of we nog tips hebben. Hij vind het fijn dat hij ons straks in zijn huis kan uitnodigen, want hij geeft aan dat wij onderdeel zijn van de familie. Er is al een trap gemaakt voor een eventuele 1e verdieping, zodat hij meer gastenkamers kan realiseren en mensen kunnen blijven slapen, maar dit wordt nog niet gebouwd. Hier is geen geld voor. Er is een fantastisch uitzicht over de rijstvelden en als het helder is kun je ook over de bergen uitkijken. Het zien van dit huis-in-wording maakt ook ons trots. Het is iets waarvan je droomt op het moment dat we besloten om de familie drie jaar geleden te helpen.

Toen we aankwamen bij de familie werd er direct een vuur gemaakt. We zaten met z'n allen rond het warme vuur en praten tot het donker werd. Ondertussen was Babu's vrouw druk bezig in de keuken (lees: zitten op de vloer, met een klein vuurtje om te koken). Toen het donker was mochten we helpen met het maken van chappati's. Zittend op de vloer kregen we deeg, een steen en een klein rolletje. Ten opzichte van 1,5 jaar geleden ging het al een stuk beter. Er zaten mooie ronde chappati's bij en deze werden ook gebakken, zodat we die bij het eten konden nuttigen.

Een half uurtje later was het eten klaar. Vlak voordat onze tafel klaar stond viel de elektriciteit uit. We zaten dus in het donker, met 1 kaarsje op tafel en wat smeulend hout bij onze voeten. Ondanks dat het koud was, was het een fantastische ervaring. We aten heerlijke kip, met rijst, chappati's en linzensoep. De linzen en rijst komen van het eigen land dat ze hebben. Tegelijk met ons aten de kinderen op de grond in de keuken. Babu en zijn vrouw eten later als de kinderen slapen, om zo ook een moment samen te hebben.

Na het eten zaten we nog een uurtje met z'n allen bij het vuur, voor we terug gingen naar het hotel. Daar aangekomen hadden we een warme kamer. Nog even de dag doornemen, een lauwe douche aangezien de stroom is uitgevallen en dan lekker slapen

Milan, Monica en Manish hebben op dit moment een examenweek (soort van proefwerkweek), maar door de kou hebben ze 4 dagen vakantie gekregen. Daarna gaan de examens verder. Voor ons echter fantastisch, omdat we nu met de hele familie naar Chitwan gaan. Dit is een groot Nationaal Park, waar onder andere olifanten te zien zijn. Hier zijn wij nog niet geweest en ook de familie niet (lees: dit is een van de eerste vakanties samen). We slapen met z'n allen in een hotel. Dat wordt vast één groot feest! De autorit er naartoe eveneens, met z'n 7-en in 1 auto (lees: 5 zitplaatsen), maar ach het maakt hier allemaal niet uit.

We hebben een aantal foto's toegevoegd bij dit verslag.