Weerzien met de familie | 07-01

Vandaag stond in het teken van onze reis naar Nepal. Zo'n 400 kilometer, waar je ongeveer 9 tot 10 uur over rijdt. De weg vanaf Lucknow is een zogenoemde snelweg. Ondanks dat rijdt er ook van alles op deze weg: fietsers, traktoren, vrachtwagens, auto's, tuktuk's etc. Toch was het een goed aangelegde weg en vorderden we vrij snel.

Rond de lunchpauze gingen we eten in een redelijk stadje, waar we anderhalf jaar geleden ook waren geweest. Het was leuk om terug te zijn. Zo rond de klok van vijf uur waren we bij de grens. Eerst ga je naar een huisje waar je een stempel krijgt om India uit te kunnen. Dit ging best georganiseerd. Vier mannen op een rij achter een tafel, papieren invullen, paspoorten checken en stempelen maar. 30 meter verder ga je naar een huisje in Nepal om het visum te ontvangen. We liepen naar binnen en er zat 1 vrouw aan de desk te eten en een stuk of 5 mannen in een achterkamer die bleven zitten. De vrouw vroeg ons of we een visum nodig hadden en we kregen verschillende papieren om in te vullen. Dit deden we netjes. Foto erbij en paspoort en daar ging ze mee aan de slag. Stickers plakken en zo'n vijf stempels die we zonder een blik op de ingevulde papieren ontvingen. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten en mochten we legaal Nepal in. Het visum is 14 dagen geldig en kost zo'n 22 euro. Een stuk goedkoper als de Indiase visa en daarnaast ook veel eenvoudiger om te regelen. Wij blij en zij blij, so nothing to complain about.

Het is vanaf de grens nog zo'n 15-20 km rijden en dus een half uurtje. Het is inmiddels donker en we kwamen al toeterend aan bij het huisje van Babu en zijn familie. Al snel zagen we rennende kinderen en werden we enthousiast ontvangen. Het was bijzonder om zijn vrouw en drie kinderen weer terug te zien na 1,5 jaar.

Er werden snel plastic stoelen neergezet en de kinderen pakten een soort ronde schep met een heel klein handvat waar warme kolen op lagen. Dit om ons een beetje warm te houden. Al snel kwam er meer hout bij en hadden we een heus vuurtje. Romantisch! En er kwam natuurlijk hete black tea.

We pakten de gekochte kleren uit de auto en gaven ze. De kleine Manish was zo blij en enthousiast met zijn nieuwe gave blauwe winterjas. Moet je nagaan dat het kleine mannetje geen eens schoentjes aan had toen we aankwamen. Dit terwijl het maximaal 5 graden was. Voor Monica hadden we een leuke capuchon trui en ze gaf aan dat ze altijd al zo eentje had willen hebben en hoopte dat we dit mee zouden nemen. Milan kreeg een stoere winterjas en zag eruit als een echte gentleman. Hij heeft zelfs al een snor en is van een kind een jonge man aan het worden. De vrouw van Babu is wat meer verlegen en is vooral dankbaar. We hadden voor haar ook nog een groot bloemstuk meegenomen en twee dekentjes.

Ze schaamde zich omdat ze geen diner voor ons had gemaakt. We hadden Babu nog gevraagd of dit niet zou gebeuren als we als verrassing kwamen, maar nee mannen snappen dit soort dingen niet.

Inmiddels zijn we weer in het hotel en ook hier is het koud. Maar met een extra deken en een warme douche moet dit lukken. Morgen om 11.00 uur hebben we een meeting met 5 tailors in het hotel. Let's do some business!!