Malang | 27-08

Na een onrustige nacht ging om 07.00 uur de wekker. Na een koude douche (lees mini straaltje waar je nauwelijks onder kon staan) en een kort ontbijt (een banaan was het enige deze morgen) stapten we al voor 08.00 uur de auto in, onderweg naar Malang. Ongeveer acht uur rijden.

Tegen een uur of half tien stopten we onderweg om te eten. Het smaakte prima, waardoor we met een volle buik de reis konden vervolgen. Onderweg spraken we veel met Pardi over het leven op Java, de gewoonten en tradities en over de dingen die we onderweg tegenkwamen.

Na nog een aantal korte stops waren al tegen een uur of drie in Malang. Een plaats waar weinig toeristen komen, maar waar in het verleden veel Nederlanders hebben gewoond. Er is een bekend restaurantje genaamd Toko Oen, wat in 1930 is geopend en waar Nederlandse roots zitten.

Eenmaal in het hotel was het eerst tijd voor een power nap, om vervolgens naar Toko Oen te gaan om te eten. Er stond bijv. wienersnitzel op de kaart. Helaas was het eten niet heel goed, waardoor we kort na het hoofdgerecht besloten te vertrekken.

Op de terugweg een badjak (spreek uit als: byejek) genomen. Deze zijn er veel in Java en het zijn een soort fietsjes met een bankje aan de voorkant waar je net met z'n tweetjes in past. Best romantisch. De badjak rijders verdienen slechts ongeveer 100 euro per maand. Dit was - naast de ervaring - een van de redenen om met een badjak te reizen, omdat we weten hoe moeilijk het is om geld te verdienen. Waar oude mannetjes van 70+ in Nederland genieten van pensioen en kleinkinderen, is dit in Indonesie niet mogelijk. AOW of pensioen kennen ze niet, alleen wanneer je voor de regering hebt gewerkt (zoals in India ook geldt). Daardoor moeten kinderen vaak voor ouders zorgen als ze niet meer kunnen werken of werken de oude mensen ook nog. Onze rijder was zeker de zeventig gepasseerd en had de dag van z'n leven, ondanks dat hij tegen de bult op moest fietsen.

Hij had een soort radio die aanstond, waarbij je meer ruis hoorde dan muziek en in Nederland in de jaren vijftig gebruikt werd. Aangeduwd door iemand anders van de straat ging hij zingend en lachend met ons op pad. We besloten hem een meervoudige ritprijs te geven, zodat hij lekker naar huis kon i.p.v. tot laat in de avond te wachten op mogelijke omzet. Hij kon z'n geluk niet op!

Morgen rijden we richting de Bromo. We zijn benieuwd!