Shoppen in Lucknow | 06-01
07 Januari 2013 | India, Bareilly
Vandaag zijn we een extra dag in Lucknow. Ook voor Babu prettig, omdat hij gisteren 8 uur gereden heeft en we morgen 400 kilometer richting Nepal gaan (dat is ook zo'n 8 tot 10 uur rijden).
Dat betekent voor ons tijd om te shoppen. Na een relaxte ochtend, waarbij we onze planning weer iets hebben aangepast (we gaan namelijk niet naar Faizabad, maar direct naar Nepal) gaan we lopend de stad in. Het is echt een geduw en getrek om ons heen met Riksja's. Iedereen wil de twee blanke meisjes door de stad fietsen, maar helaas we besluiten in eerste instantie te lopen.
Het centrum heeft een Britisch aanzicht. Dat komt natuurlijk door het verleden en kenmerkt zich door een Clocktower, brede straten en mooie panden. Het is een leuk aanzicht om te zien en geeft de historie van het land weer. Babu vertelde dat er in Lucknow veel rijke mensen zijn, niet van de royalty maar wel iets wat er op lijkt. Wat dat dan precies is weten we niet, maar we denken aan mensen van adel of iets in die geest.
Op een gegeven moment pakken we twee Riksja's en gaan we wat sneller door de stad. We gaan een paar winkels in en nergens verkopen ze stoffen. Vaak doen ze alleen het naaiwerk. Op een gegeven moment hebben we een straat gevonden waar we onze hoop op vestigen. We proberen een aantal winkels, welke vertellen dat ze niet zouden weten waar we aan stoffen zouden moeten komen, terwijl de buurman 1, 2,3 deuren verder allemaal stoffen hebben (wederom typisch Indiaas). Uiteindelijk, vinden we een zaak zoals we die ook in Nederland kennen, allerlei stoffen liggen in schappen, zijn kwalitatief goed en voor de prijsverhouding geldt dat eveneens. We leven ons uit, bekijken elk stofje dat ons enigszins interessant lijkt en kopen zo'n 13 stoffen van 2,5m per stuk. Babu onderhandelt over de prijs en al met al zijn we erg tevreden. De stoffen zijn overwegend blauw, varierend van licht naar donker en met verschillend designs. Vervolgens gaan we op zoek naar knopen, waar het in Nederland allemaal gesorteerd is, is dat hier niet het geval, ze hebben overal doosjes en zakjes staan en weten niet hoeveel ze van wat hebben en in welke maten.
Ook gaan we nog even voor de vrouw van Babu en zijn kinderen winkelen. Dat is een groot feest. Babu heeft er natuurlijk weinig verstand van en wij kiezen praktisch alles uit. Vooral de maten blijken een lastig item. Uiteindelijk komen we met 4 kledingstukken de winkel uit en gaan via een fietskar weer richting het hotel, circa 2 km rijden de heren met ons als zwaargewichten (lees: tassen met kleding, rugzak en alle stoffen) weer naar de plaats van bestemming. We eten daarna nog met z'n drieen in een vegetarisch restaurant, waar Babu aangeeft dat we deze keer waarschijnlijk niet teveel hebben besteld en we daardoor wel met z'n allen alles opkunnen. Maar zodra het eten verschijnt weten we dat dat ook vandaag weer niet gaat lukken. Rond 21.00 gaan we naar onze kamer omdat we de volgende ochtend vroeg gaan vertrekken richting Nepal, zo'n 9 uur rijden.
Dat betekent voor ons tijd om te shoppen. Na een relaxte ochtend, waarbij we onze planning weer iets hebben aangepast (we gaan namelijk niet naar Faizabad, maar direct naar Nepal) gaan we lopend de stad in. Het is echt een geduw en getrek om ons heen met Riksja's. Iedereen wil de twee blanke meisjes door de stad fietsen, maar helaas we besluiten in eerste instantie te lopen.
Het centrum heeft een Britisch aanzicht. Dat komt natuurlijk door het verleden en kenmerkt zich door een Clocktower, brede straten en mooie panden. Het is een leuk aanzicht om te zien en geeft de historie van het land weer. Babu vertelde dat er in Lucknow veel rijke mensen zijn, niet van de royalty maar wel iets wat er op lijkt. Wat dat dan precies is weten we niet, maar we denken aan mensen van adel of iets in die geest.
Op een gegeven moment pakken we twee Riksja's en gaan we wat sneller door de stad. We gaan een paar winkels in en nergens verkopen ze stoffen. Vaak doen ze alleen het naaiwerk. Op een gegeven moment hebben we een straat gevonden waar we onze hoop op vestigen. We proberen een aantal winkels, welke vertellen dat ze niet zouden weten waar we aan stoffen zouden moeten komen, terwijl de buurman 1, 2,3 deuren verder allemaal stoffen hebben (wederom typisch Indiaas). Uiteindelijk, vinden we een zaak zoals we die ook in Nederland kennen, allerlei stoffen liggen in schappen, zijn kwalitatief goed en voor de prijsverhouding geldt dat eveneens. We leven ons uit, bekijken elk stofje dat ons enigszins interessant lijkt en kopen zo'n 13 stoffen van 2,5m per stuk. Babu onderhandelt over de prijs en al met al zijn we erg tevreden. De stoffen zijn overwegend blauw, varierend van licht naar donker en met verschillend designs. Vervolgens gaan we op zoek naar knopen, waar het in Nederland allemaal gesorteerd is, is dat hier niet het geval, ze hebben overal doosjes en zakjes staan en weten niet hoeveel ze van wat hebben en in welke maten.
Ook gaan we nog even voor de vrouw van Babu en zijn kinderen winkelen. Dat is een groot feest. Babu heeft er natuurlijk weinig verstand van en wij kiezen praktisch alles uit. Vooral de maten blijken een lastig item. Uiteindelijk komen we met 4 kledingstukken de winkel uit en gaan via een fietskar weer richting het hotel, circa 2 km rijden de heren met ons als zwaargewichten (lees: tassen met kleding, rugzak en alle stoffen) weer naar de plaats van bestemming. We eten daarna nog met z'n drieen in een vegetarisch restaurant, waar Babu aangeeft dat we deze keer waarschijnlijk niet teveel hebben besteld en we daardoor wel met z'n allen alles opkunnen. Maar zodra het eten verschijnt weten we dat dat ook vandaag weer niet gaat lukken. Rond 21.00 gaan we naar onze kamer omdat we de volgende ochtend vroeg gaan vertrekken richting Nepal, zo'n 9 uur rijden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
